با غمش باز بمان...

سر خود را مزن اینگونه به سنگ..

دل دیوانه ی تنها،دل تنگ..

پیش این سنگ دلان،قدر دل و سنگ یکی ست..

قیل و قال زغن و بانگ شباهنگ یکی ست..

دیدی؟

آنرا که تو خواندی ز جهان یار ترین...

سینه را ساختی از عشقش،سر شار ترین...

آنکه می گفت منم بهر تو، غمخوار ترین...

چه دلازارترین شد،چ دلازارترین...؟

نه...

همین سردی و بیگانگی از حد گذراند...

نه،همین در غمت اینگونه نشاند...

با...

تو،همچون دشمن دارد سر جنگ...

دل دیوانه ی تنها دل تنگ...

ناله ای از درد مکن....

آتشی را که در آن زیسته ای، سرد مکن...

با...

غمش، باز بمان.

سرخ رو باش و از این عشق...

سر افراز بمان.

راه عشق است که همواره شود،از خون رنگ...

دل دیوانه ی تنها...دل تنگ...

                               

                                                                                                             "فریدون مشیری"