بهانه بامن....

           

گفتم به دام اسیرم،گفتا که دانه بامن!

گفتم،که آشیان کو؟ گفت آشیانه بامن...!

گفتم،که بی بهارم،شوق ترانه ام نیست....  گفتا بیا به گلشن،شور ترانه بامن...!

گفتم،بهانه ای نیست،تا پر زنم به سویت....  گفتا تو بال بگشا راه بهانه بامن...!

گفتم،به فصل پیری،در من گلی نروید....  گفتا که من جوانم،فکر جوانه بامن...!

گفتم،که خان و مانم در کار عاشقی رفت.... گفتا،به کار خود باش،تدبیر خانه بامن...!

گفتم،به جور شادی،جور زمان مرا کشت....  گفتا تو شادمان باش،جور زمانه بامن...!

گفتم،ز عشق ورزی،در کس نشان ندیدم.... زد خنده بر لبانم،گفتا نشانه بامن...!

گفتم،دلم چو مرغی ست،کز آشیانه دور است....دستی به زلف خود زد،گفت آشیانه بامن...!

گفتم،زمهربانان،روزی گریزم آخر....  گفتا که مهربان باد...اشک شبانه بامن...!     مهدی سهیلی...